sexual fiction /opowiadania erotyczne/

  Po krótkim odpoczynku, przyszedł czas na drugą rundę. Byłem jej bardzo spragniony. Dawno tak nie pożądałem żadnej dziewczyny. Czułem wszystkimi zmysłami i każdą komórką swojego ciała, że bardzo chcę po raz kolejny zdobyć Martę. To był cel nr 1. Nic innego się nie liczyło. Sam nie mogłem w to uwierzyć, jak to możliwe, że tak bardzo odbiło mi na jej punkcie. Takie coś bardzo rzadko się zdarza. W tym momencie bardzo zaskoczyła mnie moja hiperseksualność. Oczywiście, jeżeli w moim przypadku można mówić o hiperseksualności, a więc ciągłej potrzebie uprawiania stosunków. Nigdy nie byłem za nadto rozbujamy erotycznie i napalony na wszystko, co posiada pochwę oraz cycki i nie ucieka na drzewo, ale gdy była okazja– nigdy nie odmówiłem. Marcie także nie. I wtedy. I teraz. Opadła na czworaka i wypięła w moją stronę swój śliczny i bardzo zgrabny tyłeczek, a ja wchodziłem w nią. Na początku, jak zwykle, bardzo powoli i delikatnie, ale potem stopniowo przyspieszałem. Nie zamierzałem jednak sza...

Kilkanaście minut później byliśmy już u mnie w mieszkaniu. Mam własne, nie krępujące lokum i to jest duży plus. Marta rozglądała się ciekawie dookoła. – Ładnie mieszkasz – stwierdziła. Wstawiłem róże do wazonu. – Co będziemy robili? – spytała. – A na co masz ochotę? – Chciałabym dobrze pobzykać. Dziś bowiem czuję się, jak pszczółka. Mogę bzykać i bzykać bez końca – roześmiała się i nagle zanuciła cicho – Tę Martę, którą tu widzicie, zowią Mają. Z Martą wszyscy chętnie pobzykają. Zdębiałem. Dość otwarcie stawiała sprawę. Fakt, że o to mi chodziło i jako facet nie miałem nic przeciwko temu. Też lubię, zawsze lubiłem pobzykać.  – Masz coś do picia? – spytała siadając ciężko na stylowej kanapie w moim salonie. – Zaraz przygotuję nam coś dobrego. – Jesteś barmanem? – Nie – odpowiedziałem – lubię jednak pomieszać trochę przy drinkach i poszukać jakichś nowych smaków – wyjaśniłem Po chwili przelałem zawartość shakera do szklanek. Jedną z nich podałem Marcie. W szklankach znajdował się dr...

  Zarezerwowałem stolik we francuskiej, dość luksusowej restauracji. Nie jest to typowe dla mnie miejsce, ale ze względu na Martę i Walentynki, postanowiłem zakosztować nieco luksusu. Raz na jakiś czas jest to przecież wskazane. Nie samą pizzą albo kebabem lub hamburgerem z Maca człowiek żyje. O kaszance, bigosie lub domowym rosole nie wspominając. Myślałem nawet, żeby upitrasić coś samemu, bo potrafię i wychodzi mi to nawet nieźle i elegancki oraz luksusowy wieczór urządzić u mnie, ale zdecydowałem się jednak na "francuzczyznę". Mam dużo sentymentu do Francji, bo to i Paryż, i Chopin, i miłość francuska – za co jestem wdzięczny najbardziej, i francuskie pocałunki, Wieża Eiffla, cmentarz Père-Lachaise, a na nim grób Jima Morrisona itd. Inna sprawa, że wygrałem tę walentynkową kolację w radiowym konkursie, a to nie było takie łatwe. Miałem nadzieję, że zrobię dobre wrażenie na Marcie. Od czasu pamiętnego Sylwestra, spotkaliśmy się kilka razy, ale nigdy tak blisko, jak podczas ...

Zanurzyłem się cały, aż po same uszy w lekturze opowiadania, które podesłała mi Nikola, moja bratanica. Obiecałem jej, że przeczytam i ocenię. Nie wiem jednak, czemu to akurat ja miałem być wyrocznią, jeśli chodzi o treści zawarte w opowiadaniu 18-latki, ale najwidoczniej Nikola uznała, że powinienem zapoznać się z tym opowiadaniem. Miałem być pierwszym czytelnikiem, który ma pełnić także rolę krytyka. Kiedyś sam pisałem opowiadania i wiersze, ale to było bardzo dawno temu i zapomniałem, jak to się robi. Skoro jednak obiecałem, to musiałem dotrzymać słowa. Nie mogłem zawieźć Nikoli. Zawsze mieliśmy dobry kontakt. Po śmierci mojego brata ja stałem się w pewnym sensie pełniącym obowiązki ojca wujkiem i chyba nieźle się z tego wywiązywałem, bo Nikola miała do mnie zaufanie. Miałem nawet wrażenie, że czasem lepiej jej się rozmawia ze mną, niż z matką. Nigdy nie odmawiałem jej pomocy, rady, byłem powiernikiem jej tajemnic. Chociaż podejrzewam, że nie wszystkich, ale jednak byłem zoriento...

...  Ty myślisz, że jestem jak zwykła maszyna prosta, nieskomplikowana i łatwa w obsłudze, bo mam tylko jedną wajchę. Otóż zapewniam Cię, że tak nie jest.  Chociaż nie jestem tak zawiły i zagmatwany, jak Ty, to nie jestem banalnym i pospolitym organizmem, jak Ci się wydaje. Ty myślisz, że wystarczy tylko trochę pomajstrować przy mojej dźwigni i już będę całkowicie szczęśliwy. To nie takie proste. Moja dźwignia jest niezwykle czułym instrumentem i należy wiedzieć, jak z nią postępować, aby stanęła na wysokości zadania. Jeśli chcesz wytłumaczę Ci wszystko... Jesteś inteligentna i bardzo pojętna, więc na pewno zrozumienie i pojęcie całego zagadnienia nie przyjdzie Ci trudno. Nie wstydź się, bo nie ma się czego wstydzić. To normalne.  Nie rób tego z musu. Nie rób tego " na odczepnego", byle jak, byleby tylko odfajkować ten punkt, " byleby Polska nie zginęła". Nie rób tego z niechęcią. Jeśli ma tak być, to nie rób tego wcale, ale jeśli nie, to wiedz, że bardzo tego pragn...